Αργά το βράδυ της Τετάρτης 12 Αυγούστου προς ξημερώματα Πέμπτης 13 Αυγούστου, στον νυχτερινό ουρανό του βορείου ημισφαιρίου -και της Ελλάδας- θα αποκορυφωθεί η πιο εντυπωσιακή βροχή από «πεφταστέρια», διάττοντες Περσείδες.
Τόσο το βράδυ της προηγούμενης μέρας (Τρίτη), όσο και της επόμενης (Πέμπτη) θα πρέπει, επίσης, να αναμένεται αυξημένη πτώση μετεώρων. Όσοι ξενυχτήσουν, θα έχουν την ευκαιρία -εφόσον ο κατά τόπους ουρανός είναι καθαρός από σύννεφα- να δουν το θεαματικό αστρονομικό φαινόμενο, που μπορεί να φθάσει τα 60 έως 100 μετέωρα ανά ώρα.
Με δεδομένο ότι το φεγγάρι δεν είναι «γεμάτο» (στις 14 Αυγούστου θα υπάρχει «νέα σελήνη»), ο ουρανός θα είναι σκοτεινός και κατάλληλος για τις παρατηρήσεις των μετεώρων. Οι Περσείδες θεωρούνται μία από τις πιο εντυπωσιακές βροχές διαττόντων του έτους, καθώς τα «πεφταστέρια» τους είναι κατ” εξοχήν γρήγορα και φωτεινά, συχνά με μακριές πύρινες «ουρές».
Μία ανάλυση της NASA για τα έτη 2008-2013 δείχνει πως οι Περσείδες παράγουν περισσότερα φωτεινά μετέωρα από κάθε άλλη βροχή διαττόντων. Εμφανίζονται σε σχεδόν όλα τα σημεία του
ουρανού και όχι σε ένα συγκεκριμένο, μολονότι αρχικά φαίνονταν να προέρχονται από την περιοχή του αστερισμού του Περσέα, από όπου πήραν και το όνομά τους. Τα συγκεκριμένα μετέωρα αρχίζουν να πέφτουν σε αραιή μορφή στα μέσα Ιουλίου, πυκνώνουν σταδιακά και διαρκούν σχεδόν έως το τέλος του Αυγούστου. Όσο πιο κοντά στην ώρα που χαράζει, τόσο πιθανότερο είναι να δει κανείς με γυμνά μάτια τα συγκεκριμένα «πεφταστέρια» οπουδήποτε στον ουρανό.Οι Περσείδες προκαλούνται από τα σωματίδια σκόνης που αφήνει πίσω της η τεράστια ουρά, μήκους δεκάδων εκατομμυρίων χιλιομέτρων, του κομήτη 109Ρ/Σουίφτ-Τατλ, που διασταυρώνεται με την τροχιά της Γης. Ο κομήτης, ο οποίος ανακαλύφθηκε το 1862 από τους αστρονόμους Λιούις Σουίφτ και Χόρας Τατλ (των οποίων φέρει το όνομα), διαθέτει έναν τεράστιο πυρήνα διαμέτρου δέκα χιλιομέτρων, μεγάλο όσο ο αστεροειδής που έπεσε στη Γη πριν από 66 εκατ. χρόνια και εξαφάνισε τους δεινόσαυρους.
Για τελευταία φορά εισήλθε στην εσωτερική περιοχή του ηλιακού μας συστήματος τον Δεκέμβριο του 1992, ενώ χρειάζεται γύρω στα 130 χρόνια για να πραγματοποιήσει μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο. Σήμερα, βρίσκεται σε απόσταση περίπου πέντε δισεκατομμυρίων χιλομέτρων και το επόμενο κοντινό πέρασμά του από τη Γη αναμένεται το 2126, ενώ δεν φαίνεται να αποτελεί απειλή για τον πλανήτη μας στο προβλέψιμο μέλλον.
Τα μετέωρα, τα οποία, συνήθως, έχουν βάρος μικρότερο από ένα γραμμάριο, εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα και αναφλέγονται σε ύψος περίπου 100 χλμ., οπότε και αρχίζουν να γίνονται ορατά από τους παρατηρητές. Καθώς πλησιάζουν προς το έδαφος με μεγάλη ταχύτητα, διαλύονται από την τριβή και την υπερθέρμανση (1.650 βαθμοί Κελσίου), αφήνοντας πίσω τους φωτεινά ίχνη.
Πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου